[Kayzer.Net] Fwd: GÖZYAŞI SENFONİSİ...

...Sadece ses kalacak, Zaman zerreciklerine bağlanan ses. Furuğ   * * * Edip Cansever bir şiirinde, yere dökülen unun veya göğe bırakılan bir balonun sessizliğinden söz eder... Kentlerin o gürültülü caddelerinde, bu sessizlikler yitip gitmiş birer film karesi gibi bazı insanların hayalinde asılıdır. Tıpkı, Edip Cansever'i okuduğum ilk günden beri benim hayalimde asılı kaldığı gibi. Yere dökülen unun sessizliği, göğe bırakılan bir balonun sessizliği... Kahverengi ve kızılların birbiriyle sevişir gibi iç içe geçtiği, günlük koşuşturmalardan nasiplenmemiş bir ormanda, tek bir yaprağın yere düşmesinin sessizliği nasıldır hiç düşündünüz mü? Acaba kendimizi çok zorlasak, bütün dikkatimizi versek, o yaprağın düştüğü yere kulağımızı dayasak sesini duyabilir miyiz? Peki bir gözyaşının sesini duyabilir miyiz acaba? Salya sümük ağlamaktan söz etmiyorum tabii ki. Hani bir insanın yanağından süzülüp akan bir tek ama bir tek damla gözyaşının sesinden. Yanağından süzülürken, çenesinden düşüp de toprağa varıncaya kadar geçen zamanda çıkardığı o ince sesten. Bir yaprak gibi toprağa değdiği o andan söz ediyorum. Gözpınarlarından çıkıp da toprağa varıncaya kadar geçen o süreyi yavaş çekimde akıtıp, dünyanın en hassas cihazlarıyla sesini kaydetmek mümkün olsaydı hani.. Veya.. Ana karnındaki o güvenli ortamdan çıkıp da ilk kez havayla dolan ciğerleri yandığı için ağlayan bir bebeğin gözyaşlarından. Ki hayat belirtisidir bir bebeğin ilk ağlaması. Ağlamazsa kıçına bir şaplak yiyerek adım atar hayata. Acıktığını, çişinin geldiğini, susadığını, yaşadığını ağlayarak gösterir. Doğa ağlar. Gökgürültüsünün değil de, yağmurun sesini duyuyorsanız, kulaklarınızla doğaya dokunuyorsuz demektir. Belki de tanrılar ağlıyordur. Yağmur diner. Çamların iğne yapraklarının ucundan bir tek damla toprağa düşer. Doğa ağlar. Onun bir parçası olan insanlar da ağlar. Doğa gözyaşlarını göllerde, nehirlerde, denizlerde toplar. İnsanlar gözyaşlarını toplamaz. Aslında bir zamanlar gözyaşlarını o incecik, zarif gözyaşı şişelerinde toplayan Mısırlılarla aramızda çok uzun yıllar yok. Ama insanlar, doğayı kuruttukları gibi gözyaşlarını da kurutturlar. Üstelik bunu marifet, ağlamayı ayıp sayarak. Oysa gözyaşları insan ruhunun hayata dokunmasıdır. Veya hayatın onun ruhuna... Mısırlılar belki de insanın gözyaşlarını şişeleyerek onların ruhlarını elde ettiklerini düşünmüşlerdi. Ama bu kadar kolay mıdır bir insanın ruhunu elinde tutmak? Birinin gözyaşlarına dokununca onun ruhuna da dokunmuş sayabilir miyiz kendimizi? Ruhunu açmak için mi ağlarlar insanlar yanınızda.. Sizin için dökülen gözyaşlarını toplamak mümkün olsa da acaba o gözyaşlarının yere düşüşlerinin seslerini saklamak mümkün müdür?  Asla, o aptal doğa seslerini toplayan yeni moda müzik kayıtları gibi değil, yaşamınızın kanıtları gibi. Bir gözyaşı neden dökülür yere? Yalnızca bir kırık aşk hikayesinde döktüklerimizi mi kutsal sayarız? Bir aşkın yitip gitmesine mi ağlarız? Yoksa ağladığımız kendi hayat hikayemiz midir? Yoksa acil  kapısında beklediğimiz bir dostun  hayatla-ölüm arasındaki kavgasındaki ölümcül yenilgisi midir, gözlerimizi dolduran? Bir ölüm orucunda bedenini direnişin namlusuna sürmüş bir evladın arkasından mı ağlanır gerçekten? Başkaları yalan mı ağlar? Bertoluci'nin Son İmparatoru'nda küçük Pui'nin süt annesinin memesinden koparılışı. Anne-aşkının alınmasının arkasından faresini o kocaman kapıya çarparkenki gözyaşları yalan mıdır? Cennet Sineması'nın meşhur olduktan sonra büyüdüğü kente dönen yönetmenine, ustası yıllarca filmlerden kesilen öpüşme sahnelerini birbirine eklenmiş olarak verir. Onları izlerkenki gözyaşları sahte midir? Billy Elliot filminde, bütün ömrünü madenlerde geçiren, babasının boks eldiveni ile oğluna da boks öğreten bir babanın, oğlu balet olmak istiyor diye grev kırıcılığına  kalkışması sonra da onu sahnede izlerken ağlaması nasıl bir duygudur? Acaba yalnızca o ana mı ağlarız?... Hep haklı savaşlar yapmış olmasına rağmen bir kez bile kazanamamış bir savaşçının, zafer bu kez benim derken,  truva atının içinden çıkan askerlerin kentini yerle bir etmesine mi dökülür yaşlar. Üstelik o yaşların sesini, kılıç şakırtıları ve kesilen bedenlerin çığlıkları duyulmaz hale getirmişken. Hangisi daha doğaldır gözyaşlarının? Göbek kordonu kesilen bebeğinki mi, yoksa onu karnında uzun sevişmelerle taşıyarak doğanın mucizesini kendi bedeninde gerçekleştiren anneninki mi? Yaşama başlarken, yenerken, yenilirken, severken, sevilirken, bitirirken, biterken döktüğümüz gözyaşlarını ve seslerini toplayıp bir senfoni yazabilir miydik? Beethowen'e bile taş çıkartan,  duyamadığımız ama hissettiğimiz, notalarını gözyaşlarının oluşturduğu bir senfoni... Acıların, sevinçlerin, coşkuların, ümitsizliklerin, hayal kırıklıklarının, hayatın bütün renklerinin içinde olduğu bir senfoni. O senfoni gözyaşı senfonisi olur muydu? O senfoni hayatın senfonisi olur muydu? Ergun Gümrah

 

--~--~---------~--~----~------------~-------~--~----~
Bu mesajı şu gruba üye olduğunuz için aldınız: Google Grupları "Kayzer.Net Aşk Sevgi Mizah Eğlence Grupları..." grubu.
 Bu gruba posta göndermek için , mail atın : KayzerNet@googlegroups.com
 Bu gruba üyeliğinizi sonlandırmak için şu adrese e-posta gönderin: KayzerNet-unsubscribe@googlegroups.com
 Daha fazla seçenek için, http://groups.google.com/group/KayzerNet adresinde bu
grubu ziyaret edin
-~----------~----~----~----~------~----~------~--~---