[SevgiGrubu.Com]

"Yaşar gibi yapıp hiç yaşamadım'

Herkesin imrendiği bir yaşamın içinde sanki pullu kanatlarıyla uçarmış gibiydi oysa.

 

 

Geçen yaz bir akşam, havuz başında tam otuz beş yıldır evli olduğu eşiyle dans ediyordu. Yanımdaki arkadaşıma dönüp "ben böyle olmak istiyorum" demiştim. Arkadaşım gülmekle yetinmişti.

Altmışlı yılların unutulmaz şarkısı "Roberta"yla dans ederken izlediğim o güzel kadının uzun ömürlü "mutluluğuna" gıpta ediyordum.

Birden aslında "öyle" olmadığını fark ettim...

Uzun ömürlü sanıyordum, gerçekte öyle miydi?

***

"Sana baktığım zaman gördüklerim bir zamanlar sakladıklarıma çok benzeyen sıyrıklar aslında" dedi ansızın geçen gece.

İşte ilk defa o zaman havuz başında dans eden kanatlı kadının "köklerini" fark ettim...

"Yoğun bakımdan çıkmıştım. Yaşama dönmem için altı saat vermişlerdi. Oysa tam 36 saat sürdü... Kendime geldiğimde karşımdaki saate bakmıştım uzun uzun. Bütün ömrümü düşündüm. Babamı, annemi, gencecik ölen ablamı, ertelediklerimi, yüzümü, kırıldıklarımı... Yaşamalıydım. Allah'a bu hastalığı elimde kalan sevdiklerime vermediği için teşekkür ettim. Ben onlar için yaşardım çünkü."

O anlatıyordu bense sanki ağlamak için karşısına oturduğum bir filmi izler gibi onu izliyordum.

"Ben" dedi bir ara, "Aslında... Yaşar gibi yapıp... Belki de hiç yaşamadım... Annem gibi..."

Pencere önünde oturuyorduk.

Hava sıcaktı. İşte tam o cümlesinde denizden içeri serin bir rüzgâr esti...

Bana baktı, gözlüklerini çıkardı...

"Tavanla tabanı iyi bilirim, dört kez yeniden başladım yaşamaya... Hiç sırça köşklerim olmadı, camdan kubbelerim filan... İyi oldu belki de, o kadar çok düştüm ki çabuk kalkmayı öğrendim sonunda..."

***

Şimdi hayatının en büyük ödülünü aldığını düşünüyor.

Muhteşem bir torunu ve evliliğine hayranlık duyduğu bir oğlu olduğu için gururlu.

Kurtarılmış birkaç hayat var ardında, elinden tuttuğu birçok insan...

"İnsan kendi çocuğundan bile çok şey öğreniyor evliliğe ve aşka dair" diyor.

Bir yaz gecesi uzaktan uzaktan tanıdığımı sandığım kadın hayatını anlatırken tuhaf bir biçimde ağladım.

Ağlamak için izlediğim filmlere ağlar gibi...

***

Gecenin sonunda "İşte mükemmel bir hayat, daha ne isteyebilirim ki diyorum..

Bunca çabanın üzerine Oscar veren var mı?... Yok! Farkındayım, yok...." dedi...

Pencereden esen rüzgâra çevirdi başını.

Sonra bana baktı... Güldü. Çok güzeldi...

Birbirimizden ayrıldık. Ben eve geldim. Oturdum ve okuduğunuz bu yazıyı yazdım..

***

Düşünüyorum da... Kaç ömür açtıysa bana kapısını, rengi ve rüzgârı farklı olsa da benzer bir gecikmişlik hikâyesi gördüm pek çoğunda...

Bir karar vermek için geç olmamalı aslında. Kimi korktuğu için, kimi tembellikten kimi de farkında olmadığından veremiyor hayatıyla ilgili kararları...

Oysa bir mutsuzluğu bitirebilmek için insan kendi hayatının farkında olmalı...

--
kendilerini çarçabuk unutanlar yerine
baktım ölüler fatiha okuyor birbirine.