YOL KEYFİ ............

Yolda giderken, tarlalara baktım. Daha önce hiç fark etmemiştim;
onları böyle görmemiştim. Yemyeşil mısır tarlalarının hemen
bitiminde kupkuru buğday tarlaları uzanıyordu. Halbuki, kısa zaman
önce aynı yoldan geçtiğimde hepsi yemyeşil idiler. Yanımdakilere
sordum, dikkatinizi çekti mi... Mısırlar yeşil kalırken, aynı
güneşin altında buğdaylar sararıyordu. Şartlar aynıydı; ama
Allah şartlara göre değil, bizim ihtiyacımıza göre sevk ediyordu
mevcudatı. Bize rızık olsunlar diye. Ayrıca yeşiliyle,
sarısıyla, mavisiyle insanın estetik duygularını kışkırtan bu
harika manzara da cabası...
YAŞARKEN VERİLEN, HATIRLARKEN VERİLMİYOR
Allah bize her hâlimizde, her ânımızda yardım ediyor da bunun
farkına varamıyoruz. Kendi başımıza yaşıyoruz zannediyoruz. Bu
inayetleri bazen fark ediyor da hayatımıza ve her şeye ne kadar kuru
bir nazarla baktığımızı o zaman anlıyoruz.
Geçenlerde, uzun seneler sıkıntılı bir ömür geçiren birisini
konuşurken, bu kuru nazarın ne kadar içimize işlediğini fark
ettim. Bu kişi senelerce zor bir hayat geçirmişti. Bunları
konuşmak bile bizi aynı şeyleri yaşıyorcasına eziyordu. Bu
konuşmaları dayanamayıp bıraktık. Ama fark ettik ki, o kişi
bunları yaşamış, bugünlere gelmişti. Ona sorsak ihtimal, çok
şükür geçti diyecekti. Belki de, sizin sıkıldığınız kadar ben
sıkılmadım diyecekti. Çünkü musibet zamanında Allah acıyı
karşılayacak sabır gücü de veriyor insana. Musibet zamanında ona
verilen sabır, musibetin bitmesiyle kesiliyor. Bundan dolayı insan
yaşarken çekmediği acıları, çoğunlukla onları
hatırladığında yaşıyor, sabır olmadığı için...
Buradan da görebiliyoruz ki, Allah bize farkında olmadığımız ne
kadar yardımlar yapıyor. O yardımlar olmadığında, bırakın
yaşamayı, zor halleri hatırlamak bile insanı bitiriyor.
BENİ DİNLEYEN
Elimi açıp dua ettiğimde biliyorum ki; beni çok seven Birisiyle
konuşuyorum.
Kalbim böyle biliyor ve bunda hiç yanılmadı